Upadłość osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

Nowelizacja Prawa upadłościowego z 2019 roku zmieniła dotychczasowe cele tego postępowania w stosunku do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Upadłość konsumencka zmierza do oddłużenia, niezależnie od tego, czy sytuacja majątkowa dłużnika powstała w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przyczyny powstania „niewypłacalności” dłużnika nie wpływają negatywnie na możliwość uwzględnienia wniosku o ogłoszenie upadłości, przez co możliwość skorzystania z tej instytucji jest o wiele bardziej dostępna niż przed zmianami. Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości osobie nieprowadzącej działalności gospodarczej podlega opłacie sądowej w kwocie 30 złotych. Wniosek składa się na formularzu do właściwego miejscowo sądu upadłościowego. Przyszły upadły jest zobowiązany do wyjawienia wszystkich posiadanych przez siebie składników majątkowych, przysługujących mu wierzytelnościach oraz zaciągniętych długach. Ogłoszenie upadłości następuje w drodze postanowienia, które wywiera skutki również wobec do tej pory terminowo spłacanych zobowiązaniach powodując ich wymagalność. Małżonkowie pozostający w ustawowej wspólności majątkowej od chwili ogłoszenia upadłości zostają z mocy prawa objęci rozdzielnością majątkową, a wszelka dokumentacja dotycząca majątku dłużnika oraz umów, której stroną jest upadły powinna zostać wydana syndykowi na jego żądanie. We wniosku o ogłoszenie upadłości należy złożyć m.in. informację o dokonanych rozporządzeniach majątkowych w okresie roku poprzedzającego złożenie wniosku w przypadku kiedy takie czynności dotyczyły własności nieruchomości oraz rzeczy ruchomych, wierzytelności lub praw o wartości przekraczającej kwotę 10.000 złotych. Wniosek o ogłoszenie upadłości powinien również zawierać oświadczenie składającego o prawdziwości danych zawartych we wniosku. W przypadku gdy w skład majątku upadłego wchodzi nieruchomość pełniąca funkcje mieszkalne upadłemu przysługuje świadczenie celowe w sytuacji likwidacji przez sprzedaż tego składnika majątkowego na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Upadłość konsumencka jest instytucją, której głównym celem jest umożliwienie wyjścia z długów osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej przez umorzenie zobowiązań wobec wierzycieli, a w praktyce również poprzez tymczasowe, bądź ostateczne poniesienie kosztów postępowania upadłościowego przez Skarb Państwa.

Odpłatne zbycie nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia

Czasami nabycie własnego mieszkania nie wiąże się z samymi pozytywnymi emocjami, zwłaszcza gdy ten moment poprzedzony jest śmiercią bliskiej osoby. Do niedawna spadek, w skład którego wchodziła nieruchomość, mógł być nawet sytuacją nie do pozazdroszczenia, w szczególności gdy pochodził od zmarłego z dalszej rodziny albo od osoby niespokrewnionej. W takiej sytuacji oprócz podatku od spadków i darowizn spadkobierca – w przypadku chęci szybkiego spieniężenia składnika majątkowego – musiał liczyć się również z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego. Ustawodawca wyłączył obowiązek podatkowy ciążący na spadkobiercy określając przesłankę czasową, która umożliwiała nieopodatkowane zbycie nieruchomości dopiero po 5 latach od końca roku kalendarzowego, w którym spadkobierca nabył daną nieruchomość, czyli od dnia śmierci spadkodawcy. Druga przesłanka stanowiącą podstawę uniknięcia opodatkowania była związana z przeznaczeniem uzyskanego dochodu pochodzącego ze zbycia odziedziczonej nieruchomości na cele mieszkaniowe, co w przypadku pełnego wykorzystania tak otrzymanej kwoty nie rodziła żadnego obowiązku podatkowego. Od 1 stycznia 2019 roku sytuacja uległa znaczącej zmianie. Powodem tej zmiany był nowo dodany ust. 5 art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zaliczał do wspomnianego wcześniej 5 letniego okresu karencji czas własności nieruchomości spadkodawcy. Nowelizacja ustawy doprowadziła w praktyce niemal do całkowitego wyrugowania tej podstawy opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia z powodu krótkiego okresu między nabyciem nieruchomości przez spadkodawców a momentem sprzedaży przez spadkobierców, która z uwagi na czynnik demograficzny przeważnie liczona jest w dekadach.

Przedsiębiorca indywidualny a spółka cywilna

Decyzja o założeniu firmy jest dopiero początkiem drogi, przed którą stoi przyszły przedsiębiorca. Przystępując do realizacji swoich zamierzeń należy zacząć od czynności rejestrowych, czyli czynności polegających na zgłoszeniu właściwym instytucjom chęci występowania w obrocie gospodarczym jako przedsiębiorca. Pierwszym krokiem jest złożenie wniosku CEIDG-1, w którym określa się m.in. nazwę, przedmiot, adres miejsca prowadzonej działalności oraz właściwy miejscowo urząd skarbowy czy numer rachunku bankowego. Warto podkreślić, że same czynności rejestrowe nie wymagają osobistego zaangażowania przyszłego przedsiębiorcy, z uwagi na rozbudowaną platformę teleinformatyczną, która pomaga również w zgłoszeniu firmy do US i GUS w celu nadania numeru NIP i REGON. Obowiązek złożenia wspomnianego wniosku dotyczy przedsiębiorców indywidualnych i wspólników spółki cywilnej (strony umowy), którzy de facto sami uprzednio podlegają rejestracji jako przedsiębiorcy. W przypadku wspólników spółki cywilnej czynności rejestrowe polegają na dokonaniu zmiany we wcześniejszym wpisie do CEIDG poprzez uzupełnienie informacji o nadanym numerze NIP i REGON, które z powodu braków systemowych muszą być przedmiotem osobnych wniosków. Dodatkowo złożenie wniosków do US i GUS w przypadku wspólników spółki cywilnej wymaga również załączenia zawartej i podpisanej umowy. Zgłoszenie „spółki” dokonuje się na formularzach NIP-2, w przypadku US oraz RG-OP i RG-SC, w przypadku GUS. Zgodnie z ustawą o podatku od czynności cywilnoprawnych zawarcie umowy spółki podlega opodatkowaniu w wysokości 0,5% wartości wkładu, którego podatnikami są wspólnicy spółki cywilnej.

Wykonywanie kontaktów z dzieckiem

Ustalenie kontaktów ze wspólnym małoletnim dzieckiem jest przeważnie dopiero początkiem batalii o możliwość utrzymywania bezpośrednich relacji. Niestety postanowienie sądu określające terminy i sposób kontaktowania się rodzica z małoletnim bardzo często nie jest wykonywane, co negatywnie odbija się na rozwoju i budowie więzi rodzinnych dziecka. Remedium na tego typu sytuację stanowi instytucja zagrożenia nakazem zapłaty na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem. W takim przypadku, osoba wobec której sąd opiekuńczy w drodze postanowienia zagroził takim nakazem powinna liczyć się z tym, że w przypadku naruszenia postanowienia ustalającego kontakty z dzieckiem, będzie mogła być do zobowiązania do zapłaty oznaczonej sumy pieniędzy, której wysokość jest ustalana co do liczby dokonanych naruszeń.